2. DEKALKOMANIA

Technika malarska stosowana przez malarzy surrealistów, polegająca na przenoszeniu na podobrazie (karton, płótno) plam barwnych rozgniatanych pomiędzy dwiema płaszczyznami papieru, np. złożonej na pół tektury. Stosuje się różne rodzaje farb. Inne efekty uzyskujemy, stosując gwasz lub temperę, inne malując farbami olejnymi. Technika ta znacząco wpłynęła na rozwój współczesnej sztuki abstrakcyjnej i intermedialnej. Dekalkomanią nazywa się też metodę drukowania zdobień na szkle i ceramice za pomocą gotowych szablonów litograficznych. Ten rodzaj dekalkomanii nie jest tutaj przedmiotem naszych zainteresowań.

Właśnie tą, rosyjską technikę dekalkomanii stosowaną w ceramice i szkle twórczo zaanektował do swojego malarstwa, i spopularyzował wśród innych malarzy, hiszpański malarz surrealista Óscar Domínguez. Zainspirował go do tego teoretyk surrealizmu Andre Breton, twórca teorii pisma automatycznego. Była to ulubiona technika malarska Domíngueza. Zazwyczaj malował gwasze na kartonie i szkle, a następnie odbijał uzyskane w ten sposób obrazy na płótnie.

Stosował ją także z dużym powodzeniem Max Ernst, który był jednym z twórców myślenia interdyscyplinarnego w sztuce. Max Ernst był niestrudzonym eksperymentatorem. Łączył ze sobą różne media, nie tylko malarsko-rysunkowe. Wprowadzał w obszar sztuki media nowe i nieznane, anektował do niej te, które wcześniej nie cieszyły się zainteresowaniem sztuki. Przekraczał w ten sposób i zacierał granice pomiędzy technikami, konwencjami i stylami w sztuce współczesnej.

Ten sposób myślenia miał swoje apogeum w sztuce lat sześćdziesiątych, między innymi za sprawą grupy Fluksus (John Cage, Joseph Beuys, Dick Higgins, Allan Kaprow, George Maciunas, Wolf Vostell), która odegrała pionierską rolę w przekraczaniu granic, nie tylko pomiędzy gatunkami i konwencjami w szeroko pojętej sztuce. Zakwestionowała uprzywilejowany status sztuki profesjonalnej. Wprowadziła do sztuki współczesnej pojęcie sztuki intermedialnej (sztuka technologiczna, performance, instalacja, poezja konkretna, konceptualizm, kontekstualizm, sztuka nowych mediów), którą dzisiaj wykłada się w uczelniach artystycznych.

W technice dekalkomanii bardzo dobre efekty można osiągnąć, przenosząc na śliski kredowy karton za pomocą innego kredowego papieru, folii (zwykłej lub aluminiowej), pleksi, płyty silikonowej czy szyby szklanej – tekstury uzyskane z farb olejnych z dużą ilością werniksu, terpentyny, benzyny oraz wody. Odbite plamy barwne można też poddać dodatkowej obróbce: na przykład poruszyć je starą kartą kredytową obracając krawędź karty wokół osi w niewyschniętej warstwie farby. 
 

OSCAR DOMINGUEZ:
1. Cathy Hunt (1936),
2. Lion-Bicycle (1957)
3. Woman with  Candelabra (1936)

PRACE STUDENTÓW

BARBARA KUDZIA

NATALIA MACHOŃ

JULIA KOPAŃSKA

ZUZANNA GABRYŚ

KATARZYNA WOJTUŃ

JULIA SOLTYSIAK

BARBARA KUDZIA

JULIA SOŁTYSIAK

NATALIA MACHOŃ

BARBARA KUDZIA

SYLWIA MANN

BARBARA KUDZIA

ZUZANNA KŁAPKOWSKA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

ZUZANNA KŁAPKOWSKA

BARBARA KUDZIA

ZUZANNA KŁAPKOWSKA

ANNA MATCZAK

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA

BARBARA KUDZIA